Malarstwo Władysława Podrazika jest wielkim wydarzeniem w sztuce polskiej, ale nie tylko polskiej. To się tak łatwo mówi: „sztuka” – a gdzie jest ta sztuka, cóż to za sztuka? Ktoś zapytał Gombrowicza o literaturę, czy może o Literaturę przez wielkie L. „Jaka tam literatura – odpowiedział wielki pisarz…

Malarstwo Władysława Podrazika mimo stosunkowo krótkiego okresu jego rozwoju należy już do zjawisk artystycznych o zdecydowanym charakterze i określonej bardzo wyraźnie zawartości „treściowej” i „poetyckiej”. Najprościej i najogólniej można śmiało powiedzieć, że artysta jest już w pełni określoną i uformowaną indywidualnością.

„Epifanie” – objawienia, pojawienia – to prostokąty płótna pokrytego farbą o bogatej, zrytmizowanej, reliefowej fakturze. Głęboką, aksamitną czerń tła przenikają smugi światła, tworząc elementarne, geometryczne figury i układy. Jarzące się czerwienie, błękity, zielenie i żółcie układają wzór bożego posłańca – Angelosa. Świetlista błyskawica oddziela stronę dnia od strony nocy na płótnach Władysława Podrazika.

„Największą sztuką w sztuce jest odkryć samego siebie” Po okresach niepewności i poszukiwań w trakcie studiów na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie Władysław Podrazik dokonał odkryć, które definitywnie wyznaczyły jego dalszą twórczą drogę.

(…) Władysław Podrazik w swoich „Epifaniach” wydaje się być abstrakcjonistą umiejącym najpełniej uchwycić i wyrazić pierwiastek wtajemniczenia – sacrum. Jego abstrakcyjne kompozycje olśniewają niebywale misternie i sensualnie ukształtowaną tkanką materii, ściszoną opalizacją kolorów, zbliżonych walorowo oraz utrzymanych w ciemnej tonacji, jak również tajemnicą przestrzennego układu.

Malarstwo Władysława Podrazika Sztuka – swą totalnością i wszechogarniającym sposobem wchłaniania i ujmowania rzeczywistości, jak również twórczego, podmiotowego wyrażania stanów świadomości i wyobrażeń – podejmuje się, na niepewnym gruncie przeczuć, doznań, imaginacji i wyobrażeń, określać i wyrażać wizje, które emanują tchnieniem innego świata.