Osobisty komentarz do obrazów Władysława Podrazika Zobaczyłam obrazy Władysława Podrazika. Cykle Epifanii, pierwszy, drugi… piąty. Kilkadziesiąt obiektów, niedużych skromnych… Zamknięty świat, otwarta przestrzeń. Ciemność i blask. Nadzieja i strach. I, być może zabrzmi to górnolotnie i pompatycznie, doznałam olśnienia. Olśnienia, które sprawia, że serce mocniej bije przekonane o odkryciu czegoś niezmiernie ważnego.

Odchodzą z polskiego życia wybitni myśliciele, ludzie mądrzy – Czesław Miłosz, Jerzy Giedroyc, Jerzy Turowicz, Józef Tischner, Jan Twardowski. A życie nie lubi próżni. Wiedzy ma ono pod dostatkiem. Ale potrzebuje mądrości. Tej jest bardzo mało. I po tę mądrość sięgnęło krakowskie wydawnictwo Znak do Jerzego Nowosielskiego.

Malarstwo Władysława Podrazika było dla mnie odkryciem, swoistym doświadczenie medytacyjnym. Wspominam tu przygotowania i wystawę Podrazika w galerii ZPAP „Pryzmat”, dwa i pół roku temu, w 2005 roku. Wtedy zrozumiałem, że na obrazy jednego z najbardziej wyróżniających się uczniów Jerzego Nowosielskiego, trzeba spojrzeć zupełnie inaczej, a przede wszystkim trzeba spojrzeć dłużej i głębiej.

Epifanie Władysława Podrazika Władysław Podrazik wystawia swoje obrazy raczej rzadko, ale nie to sprawia, że zapadają w pamięć. Od wczoraj wystawę tego krakowskiego artysty możemy oglądać w Krypcie u Pijarów, przy Pijarskiej 2.

O twórczości Władysława Podrazika. Autentyczna sztuka jest zakorzeniona w świadomości metafizycznej. – Donald Kuspit W sztuce występuje twórcze zwycięstwo nad ciężarem „tego świata”, nigdy zaś dostosowanie się do „tego świata”. – Mikołaj Bierdiajew Wiem, że malarstwo Podrazika jest prawdziwe. – Jerzy Nowosielski